Hope is the thing with feathers

Aan de slag

Melodielijn en tekst

Wat meteen opvalt bij het doorlezen van het stuk is de goed in het oor liggende, meteen herkenbare melodielijn die, geloof me, na het schrijven van deze tekst nog lang in mijn hoofd is blijven rondzweven. Let er wel goed voor op dat deze hoofdmelodie niet altijd exact hetzelfde is. Er zitten kleine ritmische wijzigingen in waar je zo over heen leest. De melodielijn ondersteunt meestal heel mooi de tekst. De sprong op feathers in maten 4 en 5 blaast het lichte veertje Forrest Gump-gewijs mooi terug de lucht in. Ook de storm in maten 22-23-24 is perfect hoorbaar in de noten. Een fantasierijk koor kan dit ook meteen heel goed muzikaal vertolken: ga de uitdaging zeker aan! De prachtige tekst is van de hand van Emily Dickinson (1830-1886). Hoewel de componiste, zoals ik eerder aangaf, die tekst mooi verklankt heeft in haar melodie (en trouwens ook in de gebruikte samenklanken), zijn er wel enkele plaatsen waar de woorden niet zo vanzelfsprekend in het metrum geplaatst werden. Op die plaatsen is het belangrijk om er voor te zorgen dat er geen valse accenten gemaakt worden. Als voorbeeld neem ik maten vijf tot en met zeven in de twee onderstemmen. De ritmiek (die de veren heel licht maakt door niet stroef op de sterke tellen te blijven spelen) kan er voor zorgen dat een accent in het woord feathers de mooie, gebonden lijn doorbreekt. Blijf dus door en door legato zingen!

Samenklanken

Het loont de moeite de samenklanken te verkennen: je zal snel genoeg ontdekken hoe mooi en expressief dit werkje is! Het is van primordiaal belang dat elke stem haar plaats in het klinkende akkoord kent. Neem daarom tijdens de repetitie zeker voldoende tijd om de samenklanken uit te lichten en, stem per stem, op te bouwen. Neem nu bijvoorbeeld de eerste tel van maat twee. In de prachtige dissonant tussen de tweede sopraan en de alt voel je de mi en de fa bijna naar elkaar toe groeien. Als de tweede sopranen dan het verschil tussen de mi van maat 1 en de fa van maat 2 niet voldoende groot maken, krijg je een verkeerde samenklank. Oefen deze (en andere) samenklanken dus zeer goed! Licht er de moeilijkste dissonanten uit en voeg stem per stem in. Maat 8 tot 12 is ook een moeilijke plaats. De tweede sopranen hebben hier geen gemakkelijke lijn: veel halve tonen maken het moeilijk intoneren. Af en toe komt er ook een dissonant met de alt bij: reden genoeg om in paniek te geraken! Blijf toch kalm en geef extra aandacht aan de passage. Je zal merken dat, eens de tonen mooi geplaatst zijn, deze passage de moeite waard is. Zoals gezegd: bouw de samenklanken rustig, stem per stem, op in de repetitie en blijf voortdurend controleren of ze juist blijven. Het resultaat zal hiermee des te mooier zijn. En blijf natuurlijk vooral genieten van de muziek!

Koen Vits